Seter irlandzki

Seter irlandzki

 Jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich, w typie seterów. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.

Wygląd

• Oczy: od ciemnoorzechowych po ciemnobrązowe; mają kształt migdałów.
• Sierść: średniej długości, włosy proste. Na górnej części ucha, tylnych łapach oraz wzdłuż całego podbrzusza tworzy tzw. pióra.
• Głowa: smukła, podłużna, wyraźnie wysklepiona na wysokości czoła.
• Ogon: dobrze umięśniony, zwęża się ku końcowi, jego nasada znajduje się na wysokości grzbietu.
• Pysk: mocne szczęki o zgryzie nożycowym.
• Łapy: nieduże i mocne o wyraźnie zaznaczonych palcach; palce znajdują się bardzo blisko siebie.
• Ciało: niska klatka piersiowa z przodu wąska o mocno zaznaczonych żebrach.
• Nogi: kończyny przednie powinny być umięśnione i wyprostowane, tylne zaś mocne i masywne.

Budowa

Długa głowa i długa kufa, przy końcu lekko graniasta; głęboka klatka piersiowa.

 

Szata i umaszczenie

Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw.portki i pióro na ogonie.

Zachowanie i charakter

Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Wierny towarzysz zabaw i opiekun dzieci, bardzo cierpliwy. Inteligentny i żywy, potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Raczej szybko się uczy, ale przy tresurze trzeba być stanowczym, lecz łagodnym. W przypadku tego psa bardzo ważne jest wychowanie pozytywne, bez kar. Wychowane nieodpowiednio mogą uciekać.

Użytkowość

Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce). Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.

Zdrowie i pielęgnacja

• Przeciętna długość życia – 15 lat.
• Rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych.
• Szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu – osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
• Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
• Setery irlandzkie mogą chorować na C.L.A.D – Canine Leukocyte Adhesion Deficiency. Jest to choroba genetyczna, odkryta i zdefiniowana po raz pierwszy dzięki badaniom w Szwecji. Szczeniaki, w wyniku niestarannej selekcji hodowlanej matki i ojca, z których jedno możne być nosicielem choroby, posiadają dwa recesywne geny osłabiające ochronę immunologiczną. Powoduje to szybką śmierć miotu w wyniku np. zakażeń. Obecnie wymaga się przeprowadzenia testów na C.L.A.D i nie dopuszcza się do hodowli psów-nosicieli C.L.A.D. Ten warunek powinien być również przestrzegany w Polsce.
• rcd1-PRA Progressive Retinal Atrophy – choroba oczu, występująca również u seterów. Zaczyna objawiać się już u szczeniaków w wieku 6 tygodni jako "ślepota nocna", a w wieku 2 lat osobniki dotknięte tą chorobą są już całkowicie ślepe. Setery winny mieć robione testy genetyczne na PRA.