Owczarek kaukaski

Owczarek kaukaski

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

Budowa

Duży, silny pies w zależności od odmiany o krępej lub smukłej sylwetce. Dymorfizm płciowy jest uwidoczniony.

Szata i umaszczenie

Szare, szaro-czarne, rudawosłomkowe, nakrapiane i łaciate.

Zachowanie i charakter

Psy tej rasy są zrównoważone, niezależne, nieufne wobec obcych, czujne, stanowcze i terytorialne – na własnym terenie nie tolerują obcych. Często wykazują skłonności dominacyjne. Mogą sprawiać problemy niedoświadczonemu opiekunowi. Nieumiejętnie prowadzone stają się agresywne.

Użytkowość

Pierwotnie wykorzystywane jako psy stróżujące, strzegące stad owiec przed dzikimi zwierzętami i rabusiami. Obecnie wykorzystywane głównie jako psy stróżujące i obronne.

Zdrowie i pielęgnacja

Odporny na zimno, źle znosi warunki miejskie, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.

Ciekawostki

• Na terenach, gdzie pełni jeszcze swoje pierwotne funkcje, kopiuje mu się uszy, aby zapobiec zranieniom podczas ataku ze strony wilków.
• W latach 80. owczarki te trafiły do Polski.

Prawo

W Polsce owczarek kaukaski został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

Mastif pirenejski

Mastif pirenejski

Jedna z ras psów, należąca do grupy molosowatych, zaklasyfikowana w typie górskim.

Wygląd

Bardzo duży pies ponad przeciętnego formatu i średnich proporcjach. Jest harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny. Mocna kość. Mimo swej wielkości nie może sprawiać wrażenia ociężałego lub topornego. Jego włos nie jest przesadnie długi. Przy średnich proporcjach długość tułowia jest tylko trochę większa niż wysokość w kłębie.

Budowa

Masywny i mocny pies. Klatka piersiowa jest bardzo pojemna i muskularna. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny. Rasa ta ma silne, grube nogi oraz szerokie łapy o twardych podeszwach. Głowa duża, mocna, umiarkowanie długa. Proporcje mózgoczaszki do kufy: 5:4. Nos duży, szeroki i czarny. Opadające trójkątne uszy są spiczasto zakończone i płasko zwisające.

Szata i umaszczenie

Gruba, gęsta, umiarkowanie długa. Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym).

Zachowanie i charakter

Mastif pirenejski jest psem spokojnym i inteligentnym. W stosunku do obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.

Beagle

Beagle

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i psów ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, w podsekcji psy gończe małe.

Wygląd

Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.

• Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
• Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
• Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
• Tułów:
• Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
• Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
• Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
• Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, z wyjątkiem wątrobianego, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.

Zachowanie i charakter

Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.

Użytkowość

Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja

Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:

• problemy związane z urazami,
• infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
• choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.

Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.

Popularność

W Polsce i w innych krajach bardzo popularna. Zajął czwarte miejsce w eliminacjach na najpopularniejszego psa w USA.

Golden retriever

Golden retriever

Jest jedną z ras psów, należącą do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.

Wygląd

Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia Angielska (Europejska). Psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.
Linia Amerykańska. Psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.

Użytkowość

Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

Zachowanie i charakter

Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".

Zdrowie i pielęgnacja

Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).

Najczęstsze choroby:

• Stawy
• Dysplazja bioder
• Dysplazja łokci
• Zapalenie wiązadeł

• Oczy
• PRA - postępujący zanik siatkówki
• Katarakta
• Dysplazja siatkówki
• Zapalenie powieki
• Dystrofia rogówki

• Uszy
• zapalenie uszu
• parwowiroza

Chow-chow

Chow-chow

 Jest to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.

Wygląd

Chow-chowy chodzą lekko, z wypiętą klatką i puszystym ogonem noszonym na grzbiecie, ale nie zawsze.

Szata i umaszczenie

Chow-chow’y  mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorze: rudym, czarnym,

białym, kremowym i niebieskim. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Ich gęsta i puszysta sierść powoduje grubszą i odstraszającą sylwetkę.

Zachowanie i charakter

Mają dobry kontakt z ludźmi. Są spokojne, lubią spacery. Suki bywają agresywniejsze i bardziej szczekliwe. Nie nadają się na szkolenie, ani do pomocy innym, bardziej wymagającym.

Zdrowie i pielęgnacja

Zarówno u osobników męskich jak i żeńskich występuje linienie. U samic tej rasy może pojawić się zrzucenie sierści po oszczenieniu się. Ich pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie oraz rzadsze kąpiele. Częste uczulenia spotykane są po szczepieniach.

Seter irlandzki

Seter irlandzki

 Jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich, w typie seterów. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.

Wygląd

• Oczy: od ciemnoorzechowych po ciemnobrązowe; mają kształt migdałów.
• Sierść: średniej długości, włosy proste. Na górnej części ucha, tylnych łapach oraz wzdłuż całego podbrzusza tworzy tzw. pióra.
• Głowa: smukła, podłużna, wyraźnie wysklepiona na wysokości czoła.
• Ogon: dobrze umięśniony, zwęża się ku końcowi, jego nasada znajduje się na wysokości grzbietu.
• Pysk: mocne szczęki o zgryzie nożycowym.
• Łapy: nieduże i mocne o wyraźnie zaznaczonych palcach; palce znajdują się bardzo blisko siebie.
• Ciało: niska klatka piersiowa z przodu wąska o mocno zaznaczonych żebrach.
• Nogi: kończyny przednie powinny być umięśnione i wyprostowane, tylne zaś mocne i masywne.

Budowa

Długa głowa i długa kufa, przy końcu lekko graniasta; głęboka klatka piersiowa.

 

Szata i umaszczenie

Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw.portki i pióro na ogonie.

Zachowanie i charakter

Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Wierny towarzysz zabaw i opiekun dzieci, bardzo cierpliwy. Inteligentny i żywy, potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Raczej szybko się uczy, ale przy tresurze trzeba być stanowczym, lecz łagodnym. W przypadku tego psa bardzo ważne jest wychowanie pozytywne, bez kar. Wychowane nieodpowiednio mogą uciekać.

Użytkowość

Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce). Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.

Zdrowie i pielęgnacja

• Przeciętna długość życia – 15 lat.
• Rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych.
• Szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu – osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
• Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka.
• Setery irlandzkie mogą chorować na C.L.A.D – Canine Leukocyte Adhesion Deficiency. Jest to choroba genetyczna, odkryta i zdefiniowana po raz pierwszy dzięki badaniom w Szwecji. Szczeniaki, w wyniku niestarannej selekcji hodowlanej matki i ojca, z których jedno możne być nosicielem choroby, posiadają dwa recesywne geny osłabiające ochronę immunologiczną. Powoduje to szybką śmierć miotu w wyniku np. zakażeń. Obecnie wymaga się przeprowadzenia testów na C.L.A.D i nie dopuszcza się do hodowli psów-nosicieli C.L.A.D. Ten warunek powinien być również przestrzegany w Polsce.
• rcd1-PRA Progressive Retinal Atrophy – choroba oczu, występująca również u seterów. Zaczyna objawiać się już u szczeniaków w wieku 6 tygodni jako "ślepota nocna", a w wieku 2 lat osobniki dotknięte tą chorobą są już całkowicie ślepe. Setery winny mieć robione testy genetyczne na PRA.

 

Labrador retriever

Labrador retriever

Jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.

Wygląd

• Oczy: Średniej wielkości; o inteligentnym, łagodnym wyrazie; brązowe lub orzechowe.
• Uszy: Niezbyt duże ani ciężkie, przylegające ściśle do głowy, osadzone dość daleko z tyłu.
• Zgryz: Szczęka i zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górny rząd siekaczy przykrywa rząd dolny, stykając się z nim.
• Szyja: Gładka, mocna, osadzona w poprawnie ustawionych łopatkach.
• Kończyny przednie: Łopatki długie, ustawione ukośnie. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, od łokcia do podłoża proste, zarówno widziane z przodu, jak i z boku.
• Tułów: Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Prosta górna linia. Szerokie, silne, mocne lędźwie.
• Umaszczenie:
• czarne
• biszkoptowe (w odcieniach od jasnokremowego do ogniście rudego)
• czekoladowe/wątrobiane (występujące najrzadziej)
• Sierść: Cecha charakterystyczna; krótka, gęsta, przylegająca, niefalista, twarda w dotyku. Nieprzepuszczający wilgoci podszerstek.
• Łapy: Okrągłe, zwarte; dobrze wysklepione palce i poprawnie rozwinięte opuszki.
• Ogon: Cecha charakterystyczna; bardzo gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości, bez "pióra", pokryty krótkim, grubym, gęstym włosem.
• Kończyny tylne: Zad dobrze wykształcony, nieopadający w kierunku ogona; dobrze kątowane stawy skokowe, krowia postawa w najwyższym stopniu niepożądana.
• Wrażenie ogólne: Mocnej budowy, zwarty, bardzo aktywny; szeroka czaszka, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione, lędźwie i kończyny tylne mocne i szerokie.

Zachowanie i charakter

• żywiołowe, lubią zabawy także z innymi psami.
• wytrzymałe, aktywne i silne, czasem próbują dominować; przywiązują się do swoich opiekunów.
• lubią pływanie i zabawy z dziećmi.

Zdrowie i pielęgnacja

Trzeba zapewnić mu odpowiednią do jego potrzeb dawkę codziennego ruchu. Niespełnienie tego warunku prowadzi do otyłości powodującej choroby stawów, a także nadpobudliwości oraz przyczynia się do wielu niepożądanych zachowań. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.

Użytkowość

Pierwotnie był użytkowany jako pies myśliwski, aportujący postrzałki, głównie ptaki. Jedną z cech labradora jest umiejętność zapamiętania miejsca upadku kilku postrzelonych ptaków i następnie zaaportowanie jednego po drugim do myśliwego.
Ze względu na umiejętność współpracy z człowiekiem labradory są współcześnie wykorzystywane w różnych dziedzinach, nie związanych z łowiectwem, takich jak:

• psy ratownicze (gruzowiskowe, lawinowe i do ratownictwa wodnego),
• przewodnicy ociemniałych,
• psy rodzinne, sprawdzające się także w sportach kynologicznych,
• psy wykorzystywane w terapii chorych,
• psy policyjne wykorzystywane do wykrywania narkotyków,
• psy wykorzystywane przez straż pożarną do wykrywania miejsc podpaleń.

Popularność

Według liczby psów oficjalnie zarejestrowanych w organizacjach kynologicznych labrador retriever to jedna z najpopularniejszych ras w Wielkiej Brytanii, USA i Polsce.